บทที่ 252

เวิ่นเอ๋อร์หว่านยืนตะลึงอยู่ด้านนอกสุด เสียงของหมอยังคงดังก้องอยู่ในหูไม่หยุด มองดูกลุ่มคนที่สวมเสื้อกาวน์สีขาวกำลังรุมล้อมแม่ของเธออยู่...

ภาพแบบนี้ เธอไม่ใช่เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก

แต่เธอรู้สึกว่า... ครั้งนี้ คงจะไม่มีปาฏิหาริย์อีกแล้ว

สามนาทีต่อมา

หมอชักมือกลับ

เครื่องมือส่งเสียง “ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด...